la dinkie toy- novèla tròç3

Consí diaussis , Dius podiá ren saupre del nòstre patiràs? Quicòm trucava dins lo monde , quicòm d'anormal...D'injust tanben. Mentre que tot secava aicí, plovià de còrdas sul Lengadòc, e de pertot senhalavan de crescudas dins lo miègjorn..

Lo meu miracle es pas vengut d'aquel costat...

A un cèrt moment lo prèire se virèt cap a l'assisténcia , un braç levat, los uèlhs capvirats al cèl. Una nívol grisa veniá de nasejar a l'oèst, puèi encara una autra. Dusca formar una pichona tropelada mofla, que bordava l' asuèlh d'un briconèl de barba . Lo teniá lo seu miracle lo curat. Èra a mand de confondre los pacans , ateus , los mescresents de tota mena e, quitament los catars , que renegavan l'evidéncia e mespresavan la paraula de l'evangèli.

Mas aquela vesprada , Dius volguèt pas nos parlar drechament. Ne'n prenguèt pas la pena. Las quatres pichonas borras grisas qu'ondrejavan lo cèl , venguèron leugièras , blancas e transparentas, tals sinhes de temps polit, davant de s' estavanir d'a fons . Mas qu' alara lo riton nos acusèt de tebesor , de messorga, de falsetat. Non , èran pas sincèrs dins la nòstra fe, e las pregariás . Nos insolentèt lo riton. Alara de lagremas de rabia tracèron sa rega sus las gautas emposcadas dels òmes e de las femnas amassadas davant la capèla.

Aquò's foguèron pas las solas gotas d'aiga que rajolèron, al cap d'aquela jornada malaürosa , per el , lo riton de son estat, e per nosautres a mai . La nòstra crida a las poténcias subre umanas tindèt als abonats absents .. Eveniment que Robèrt escaissat «lo pèc» , lo filh dels brigadièr de la gendarmariá revirèt de son biais, aital: « aqueste còp, sèm fotuts, los quites grelhs van crebar la sèt...»