Ròsa

 
Qu'à la cima de la montanha
I a l'estatua del prince malastruc.
Que ten dins la man  lo sceptre.
Despoderat, d'un reialme oblidat.
D'un pòble  sens paraula
E de sos uèlhs color de sang 
Rajan de lagrèmas d'argent .
L'òme, que li soris  Ròsa. 
Lo prince de las colombas,
Dels passerats , dels rossinhòls.
Que para la man al monde.
Dins un òrt de granda solesa.
Al cap de la montanha , òc.
Se ten l' ombra d'un prince sorne
Un rei que voldria cantar,
De  sas pots de marbre. 
Quicòm mai  qu'un mormolh.
E brandir lo sceptre al cèl.
Mai qu'un marga de baleja.
E  quitar son public: quatre aucèls gelats.  
Levat  Ròsa  qu'escota en lor donant de pan .
Que fa cantar al Prince sa cançon oblidada... 

Commentaires

Posts les plus consultés de ce blog

Encara una nuèch

l'escorsa