Pofre15

Demorèt un temps sietut. Puèi se levèt en mormolhejant. Fasiá totjorn la meteissa grimaça que revertava un pauc lo sorire d'un nèci. Se podiá pas comprendre las paraulas , que disiá d’un biais estranh , en siublant un pauc , coma un vièl que li faltaria las dents de dabant. La nuditat lo geinava pas cap entre que marchava la quitia trompa levada coma un elefant.

Li demorava la mòstra que marcava petantament, nòu oras del matin.

Marchava d’un pas trastolaire , d’un pè puèi sus l’autre, coma se seguiá una linha imaginaria. Qualques còps sortissiá la lenga , tal l’escolan que s’aplica d’escriure la majuscula. Puèi sautava en gingolant a pès-ranquet.

Saviá pas qu’èra vengut doble, que Pi1sang èra tornat nen coma el. Levat que Pi1 sang seguissia lo raisve de glòria , del retorn al "païs " ame sas descubèrtas inausidas , dos èstres que podian far ondejar lo monde coma la reina o fasia unes còps totes los quatre sègles, mas tant fòrt qu'èra pas de creire...

Sofia davalèt als vestiaris mas trobèt res a la talha del comandant. La cabina de Bob èra clavada. Li calia desclavar los apartaments privats, ame l’ordenator, mas aquèla procedura necessitava l’accòrdi de Vertolhon. Gaitèt la relòtge a la paret de la sala de comanda. Encara una ora dabant lo rapòrt del matin.

Solide a mai, que Bob èra pas dins sas aisas, i èra pas pus . Qu’èra demorat mud coma un pairòl. E sos uèlhs ? A te far paur! Te disi pas los d’un fat.

Finiguèt per desnistar una mena de salopeta , un pauc estrècha. Quna idèa de copar los vestits ame los cisèls. Per te trobar con aprèp. Levat que de costuma èra ela que se retrobava nusa. Mas èra plan Bob qu'entamenèt lo juòc, que volguèt jogar ame las menòtas clavadas.

E ben se diguèt qual sab de que podrian far totes dos? Un còp plan alucats e que nos coneiscam milhor...

Tornèt cap al monta-davala, quand una alarma ressontiguèt . Lèu cavalèt als pupitres. Una lampa vèrda clinhava. Fugida d’èr dins lo conduch de las escobilhas , al nivèl onte aviai espandit sa lach de sauma, qu’enrabièt lo paure Bob . Atudèt lo sinhal e arrestèt lo claxon. Sospirèt , e partiguèt per l'escalièr. Bob podia esperar . que trobaria plan un mejan de lo vestir dabant l'ora del rapòrt. Caliá se trachar d’en primièr de l’urgéncia, coma disia mantuns còps, lo manual.

Solide qu'ariscava de bramar lo comandant, mas consi far? Voldria pas far la recerca de pana , ame lo cuòl al vent, non? Sofia solfinava que la lach èra tombada sus un circuit electrica, çò qu’avia fach petar un fusible, probable. Lo temps de davalar , de reparar, se diguèt: ane te, una istòria de cinq menutas a pron pena se diguèt . E òp tant lèu fach que dich… Sofia debordelèt los grads quatre a quatre. Respectava las consinhas escrichas. « tre una alarma electrica dins los estages , es enebit de prendre lo monta-davala , al perilh de demorar presonièr per cas de pana electrica generalisada a tot lo nivèl.

La fugida èra ben localisada al quatren pont. Lo tablèu general sinhalava la meteissa dèca que la de la sala de comanda, ren que de normal, lo sistèm de la replicacion de las sinhalisacion, d'alèrta e de securitat, merce del doble circuit e la redondancia salvatriça..

Lèu passèt la pòrta que lo paure Bob s'i tustèt tan fòrt, quand se tampèt sus el, aprèp la sortida malastrosa de Sofia.

Anèt a l’armari electrica, dubriguèt la pòrta e legiguèt l’ecran d’informacions. Un lumènon roge mostrava lo luòc del cort-circuit, al trastet , just a l’aplomb de sos pès . « Lo SRAD (Sistèm de Recerca Automatic de Dècas) , demandava d’isolar lo circuit E10 de color iranja , entre los pontanèls E108 e E123. Prenguèt lo virevis especial de color iranja el tanben, e se passèt la lampa portabla al front. Dubriguèt lo portanèl metalica e tirèt l’escala de fèr. Trobèt aisidament lo ponton E108 , per tal dire al bas de l’escala. Per l’autre li calguèt s’encapar prigond entre las parets que portavan, las canalisacions techniques de tota mena, ame tot enaut, contra l' plafon , las laissas dels mantunes camins de cables , que corrissian de pertot dins la fusada. En doble , redondancia totjorn. Lo pontèt E 123 se trovava a un cinquantenat de mèstres . Lo desvissèt menimosament e lo pausèt sul plòt de repaus.

Bufava qu’èra pas de creire. Susava fòrça. Se revirèt dins lo passatge estrèch, caminèt pesucament, e s’arrapèt a l’escala. S’assegurèt de la desapareisson del luminon roge sus l’ecran que portava escrich de jaune: mission complida, sistèm nominal . Clavèt pòrta e portanèl. Tornèt pausar lo casq de la lampa frontala al porta- aplèches. Dabant de partir se’n anèt al comun , escampar l’aiga e beure un còp. Ma quna susada tenia! Se diguèt en se mirant al miralhèt poscos dels pissadors : « e ben puta vièlha sias cansada…. Sai que la partida de chabala bala de la nuèch passada … » S’esclafèt de rire e prenguèt cap al monta davala… Levat qu’entre el e ela i avia la famosa pòrta que.... refusèt de se durbir.

Sul còp Sofia gulèt de ton son vam. E tustèt dedins còps de pès , còps de punhs. Ren a far. La pòrta boleguèt pas d’un milimèstre. Alara se remembrèt e freniguèt … de paur.

L’alarme al pupitre senhalava una fugida d’aire dins lo conduch de las escobilhas , alara que l’ecran al quatren mièg-solièr senhalava pas qu' un simple cort circuit. Lo sistèm informatisat divia èstre malaute , coma lo comandant , coma tot aici , dins aquela fusada caluga...

Tornamai Sofia ensajèt , sens tròp i creire, de sonar la sala de comanda. Pel còp que lo Bob seriá dabalat , mas tornamai lo telefona refusèt de marchar. Pas cap de tonalitat, pas cap de messatge d'espera, d'alèrta, d'entresenha....Res de ren ...

Puèi sentiguèt li venir la pèl de galina. Que sus l’ecran ara èra pas pus escrich : « tot es O C » , mas « fugida d’èr dins las escobilhas ». Dius es pas possible...

D’en prumièr dins aquela sicut , lo primièr reflèxe , aquò’s de s’apasimar, de soscar , de se remembrar las consinhas .

Alenèt prigond e prenguèt la posicion del lotus. Gimnastica alenatòria. Lèu sentiguèt la sang tornar al cervèl e lo silenci dabalar dins son còr febros. Pauc a chau pauc s’aluenhèt la terror que li sarrava lo pitre.

Se recordèt que podiá se servir del programa d’ajuda . Que sufisia de demandar la marcha de seguir en tal cas de malastre.

Capitèt d'escapar al messagte d’alèrta que totjorn tornava. Passèt en mòda de sosten. E de pausar sa question :

-« fugida ………………………d’aire …………….. canòla , non,….. conduch …. Las escobilhas , trantolhèt encara e causiguèt l’opcion : S.A.S mal clavat ? Aqui i sem e envejèt .

L’ordinator molinèt un momenton e respondèt de :

-« far un ensag de clavadura en manual »

-« consi far? »

-« cal repausar los pontanèls E108 e E 123 dabant d’o poder far , que lo circuit dubèrt blòca la conducha manuala»

Creseguèt de s’estavanir.

E tornamai encapèt per la traponèla e faguèt lo camin a rebors , e repontèt e tornèt , e montèt l’escala per finir dabant l’ecran que diguèt :

-« cort circuit , entre E 108 e E123 …. »

Sarrèt las onglas dins la carn...

Puèi Sofia tornèt de trapar a l’ecran d’ajuda , qu’ escupiguèt :

-« inter A 35B2 quichatz un còp, per un ensatj de clavadura manuala del sas… »

La filha i anèt . Al cap del corredor, dins un recanton jos un potilhon clavat per un fial de plomb. . Per qué ? Vai te'n saupre. Una fusada de calucs. Virèt et butèt lo boton roge. Se faguèt que la lum centrala s’atudèt puèi tornèt.

L’ecran i faguèt ça mèsme tanben, milhor , ame una estela verda que demorèt una temps al centre dabant que torna la pagina d’alerta. :

-« Sicut nominal. Fugida d’aire acabada . Cort circuit desparegut… podètz prendre d’activitats normalas… »

Sofia bufèt e butèt la pòrta miracle , de la salida, e la pòrta se virèt.

Ne’n tremolava encara. Ajèt pas lo coratge de montar los escalièrs. Una dèca de mai. Era pas son jorn , manca d’astrada, abséncia de volontat , lassitge de la nuèch. Enquilhèt lo monta davala que tombèt sul pic , redde en pana. Piegèr la lum s’atudèt dins la mitat del pofre.

Un temps , Sofia venguèt falorda . Plorèt , cridèt , gingolèt, craïnèt , tussiguèt e sonèt , e preguèt . Puèi tornamai trapèt son biais chinèse d’alenar prigondament , ame una camba replegada sus l’autra , e los braçes parats debant al nivèl de l’agach, l’esquina drècha , en recaptant mai de temps lo buf , puèi e daissant passar lo fial teunhe d’èr entre las pots sarradas , coma per atudar las candèlas , al jorn d''aniversari . Suaudament , dapasset, tranquilament , coma s’una part de las certitudas èran pas a mand de cabuçar. Aguèt una darrièra pensada pel comandant :

« Dius , baste que se reviscole … »

E s’acuolèt estavanida dins la cabina….

Entre temps Vertolhon, pareguèt sus l'ecran gigant de la sala de comanda , mas i avia pas degun per respondre. Gulèt el tanben , e demandèt aprèp Bob , o aprèp l'"autra" coma la sonava , la Sofia. Mas la comunicacion s'arestèt lèu , al cap de las cinq menutas previstas e lo Pofre tornèt tombar dins lo silenci cosmica, en seguent la rota traçada per el.