Ives Roqueta. Lo filh del paire. Dieu renadiu?

O; La prima es aqui. La tèrra secarosa. Qu'es pas tombada la pluèja dempuèi bèl briu. Aièr , donca , coma venia de crompar un aparèlh de fotò que costava pas que 137 euro per uèch millions de picsal, amb encara un fum de possibilitats que me demandi se ne'n veiriai la fin , un còp dene me traucar las lunetas, a fòrça de legir la notiça...
Son pas bèls los ametliès?
Mas espèra; qu'i a tanben lo rosièr del Japon, lo camèlia, mas ne'n vèjèri d'autres tant florits alara que sem pas qu'al mièg de fevrièr. Que la vida es totjorn estonanta e las sasons tanben. Deman març e avril , prèp de la caminèa, del radiator puslèu . E nos demandarem s'avèm somiat totes; entr' aquel mès de fevrièr.
Deman fara bèl temps per esperar la libertat...
Me sovèni pas pus qual poèta o diguèt, lo rire sus sas pòts de poèta , una rosa o benlèu un flor de sang per tacar la camisa e li donar l'aire d'un dormaire del val.
Nos enfangèm dins lo monde que pudis son pès d'argent e de sang. Que lo capitalisme compta jamai sas mòrts , mas compta los dels autres... Los mòrts son normals . Aquò' s la seleccion naturala??
Encara qu'i tòrni, sus Roqueta , l'Ives, qu'escriu mai que polidament dins son libre : Lo filh del paire.
Per astre a ièu que soi pas gaire crestian , m'escriu un Dieu que m'agrada , un Dieu que me dona l'envèja de far la patz e de creire que Dieu val melhor que tota los papas amassats. L'Ives nos descriu lo desespèr de Dieu , lo lassitge , lo descorament de Dieu quand espiga la sia creacion.
E puèi , un jorn , li torna lo gost de viure a el qu'es eternal. D'aver un filh. Un filh coma dis per, " l'ajudar quand sera vièlh" mentre qu'un anja li respond que de tot biais aura pas besonh de ren per que sera pas jamai vièlh... Mas l'autre contunha son pretzfach , son capuditge de voler un filh , levat que se vei , consi de lo trapar , sens se cubrir de vergonha a l'idèa de s'acoplar.
Es aital.
Gabrièl gaita. Mas trovan pas jamai la femna que li podria agradar. Dusca'l jorn ont l'agach de Dieu se pausa sus una joventa que joga a la marelle, dins una cor dins una vilatge de Palestina e que sul pic l'agach li sarra lo còr....
Mas cal legir la seguida per tremolar d' aquela istòria d'una filha jova amb un vièlh escarnit que tornaria trobar sa fòrça de vida, merce de l'amor.
Dieu sab ja la destinada del sèu filh...
Lo demai o nos cal legir...